Obserwatorzy

Czytasz te opowiadanie (chcę wiedzieć, ile was jest)?

niedziela, 2 czerwca 2013

Chapter Twenty- Four (Zakończenie części II)

~Muzyka~
Drzwi otworzyły się tworząc na przejściu ścieżkę ze światła wpadającego z korytarza.
- Rosie...- Odwróciłam się i zobaczyłam Harry'ego. Wyszłam z ławki i podeszłam do niego.- Louis....- Zaczął chłopak, a po jego policzkach popłynęły łzy. Nie, nie, proszę nie. 
***
Moje serce zamarło. Umysł eksplodował. Krew zaczęła szumieć w uszach. Strach sparaliżował całe moje ciało. Chciałam się ruszyć. Nie mogłam. Chciałam płakać. Nie mogłam. Chciałam krzyczeć. Nie potrafiłam. Obezwładnienie- tak można nazwać mój stan, w którym właśnie się znajduję. Nie chcę czuć takiej...Obojętności. Chcę znów poczuć, szczęście, radość czy chociażby ból. Bo przecież ból jest dobry, prawda? To dzięki niemu mamy inny światopogląd. To właśnie dzięki niemu możemy odróżniać co jest dla nas dobre, a co złe.
A więc czy ból spowodowany utratą kogoś jest dobry? Raczej nie.... Co ja gadam. Na pewno nie. Czy czuliście się kiedyś tak jakby ktoś zabrał wam jakąś część siebie? Ja właśnie mam takie wrażenie....
Nie podoba mi się to.
Jakaś mokra ciecz na mojej twarzy przywróciła mi jasność umysłu.
Co to takiego?
Łzy?
To ja je mam?
Nie chcę ich. Dlaczego one cały czas lecą? Niech przestaną! Nie chcę ich mieć! Nie chcę niczego, oprócz jego! Zostawcie mnie!
- Rosie dlaczego ryczysz?- Harry pociągnął nosem i otarł swoje policzki jakby wstydząc się tego, że płakał. Ja się wstydzę. On też? Ale dlaczego?
- Nie wiem, Harry. Nie chcę płakać nie nie potrafię przestać. Świadomość, że jego nie ma....- Urwałam i spojrzałam na ziemię zastanawiając się czy to aby nie jakiś sen. Koszmar, z którego za chwilę się wybudzę i będę się śmiać, z tego jak łatwo poddaję się emocją.
- Przecież Lou żyję, idiotko.- Mój wzrok od razu przeniósł się na twarz Harry'ego, która była wykrzywiona w uśmiechu. Chwila.... Jak to on żyję?
- To dlaczego ryczałeś gdy tutaj przyszedłeś?- Zapytałam czując się co raz bardziej zdezorientowana. Jakby ktoś zaczął mieszać w moich wspomnieniach, w moim życiu.
- Ze szczęścia.- Odpowiedział.
W głowie, zaczęłam analizować wszystko co mi się tutaj przytrafiło. Jego zimne ciało, zmasakrowana twarz, maszyny, pikanie, prosta kreska.... 258. 
Ominęłam Harry'ego i spokojnym, równym krokiem zaczęłam zmierzać w kierunku sal 258. Bałam się. Strach znów powrócił. Rósł na sile z sekundy, na sekundę. Przybierał na sile, miażdżąc mnie.
Nie wiem dlaczego ale widząc resztę zespołu przed tą samą salą co wcześniej ulżyło mi. Głupie, prawda? A może nie? Może to po prostu... Sama nie wiem co.
Alex wstał, gdy tylko mnie zobaczył Poczułam wstyd. Wstyd, za to jak go potraktowałam. Ale co innego miałam zrobić?
Musiałam...
Tak było lepiej...
- On żyję....- Wyszeptałam i usiadłam na jednym z krzesełek. Schowałam twarz w dłonie i zamknęłam oczy. Zagryzłam dolną wargę chcą w ten sposób powstrzymać łzy.
Płacz. To ci pomoże.
Na prawdę?
Oczywiście.

Możliwość ostatniego spojrzenia na jego twarz była jak haust powietrza osoby tonącej. 
Zbawienne.
 Wyglądał jakby spał. Taki spokojny, cichy. To tylko iluzja. Tak na prawdę już nigdy nie usłyszę jego śmiechu, głosu. Nie zobaczę jego niebieskich oczu. 
Straciłam go. Na zawsze. 
To boli.
 Bardzo. 
Jest jeszcze tyle rzeczy, o których powinien się dowiedzieć. Tyle kłótni, które powinniśmy odbyć. A teraz? Teraz to wszystko przepadło. 
Stałam w bezruchu ze wzrokiem utkwionym w jego twarz, która za chwilę zniknie z zasięgu mojego wzroku. Jacyś całkiem obcy mężczyźni zamknęli wieku trumny wbijając złote bolce w brzegi. Harry stojący obok całkiem się załamał i zalał łzami. A ja? Ja chyba też powinnam płakać, prawda? Z moich oczu nie wydostała się ani jedna łza co mogło wydawać się dziwne, ale dla mnie było to zbawienne. Nie chciałam aby ktoś zobaczył moje cierpienie. 
Tylko on miał prawo do oglądania moich łez. 
Położyłam jedną czerwoną różę na zamknięte wieko trumny nim została ona wpuszczona do głębokiego dołu wykopanego w ziemi. Uczucie, które ogarnęło moje ciało było niedopisania. Złość, smutek, żal, miłość, roztargnienie, nienawiść. Wszystko na raz. 
Stałam sama przed jego grobem nie przejmując się deszczem i zimnym wiatrem, który ochładzał moje ciało z sekundy na sekundę. Wszyscy zniknęli. Rozeszli się pogrążeni w smutku. A ja? Ja miałam jeszcze coś do załatwienia. Moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa przez co upadłam na kolana i dopiero wtedy z moich oczu potoczyły się łzy, które miały dać mi ukojenie. Tak jak wcześniej wspomniałam. 
Tylko on miał prawo oglądać moje łzy. 

Otworzyłam gwałtownie oczy. Mój oddech stał się urywany. Rozejrzałam się i odetchnęłam z ulgą uświadamiając sobie iż jestem w szpitalu, że to był tylko głupi sen.
- Gdzie on jest?! Co z nim?!- Z daleka usłyszałam ten jakże denerwujący głos. Westchnęłam doskonale zdając sobie sprawę, że teraz to dopiero będzie przedstawienie.
Eleanor podbiegła do nas i zaczęła się rozglądać. Jej wzrok spoczął na mnie jakby chciała zmusić mnie do odejścia stąd.
- Co ta małpa tu robi?- Zapytała i wskazała na mnie ręką, całkiem zapominając o tym, że jej chłopak leży na sali poprzypinany do jakiś cholernych maszyn, które podtrzymują mu życie.
- Eleanor jestem zmęczona odpuść sobie chociaż w tej sytuacji.- Odpowiedziałam jej. Zdawałam sobie sprawę, że nie mam siły na kłótnie z nią czy chociażby jakieś rozmowy.
- To wszystko twoja wina.- Powiedziała, a ja zamknęłam oczy mając już dość całej tej chorej sytuacji.
- To nie jest jej wina.- W moją obronę wstawił się Niall, który był wyraźnie zmęczony ale mimo wszystko nadal tutaj siedział, i czekał. Czekał razem z nami.
- Pewnie, a ty będziesz jej bronić.- Prychnęła zdenerwowana.- Gdyby posłuchała Caroline to nic by się nie wydarzyło.- Dodała, a ja momentalnie wstałam z miejsca.
- Skąd o tym wiesz?- Zapytałam zła.
- Czy to ważne? Po prostu wiem i już. I chyba nie powiesz mi, że.....
- Skąd kurwa o tym wiesz?!- Wrzasnęłam, a ona przestraszona zrobiła krok do tyłu.
- Rosie.... Uspokój się.- Alex chwycił mnie za ramię, a ja zrzuciłam jego rękę czując narastającą we mnie frustrację i złość.
- Jeżeli miałaś coś z tym wspólnego to przyrzekam ci, że cię zabiję rozumiesz? Jeżeli przyczyniłaś się do tego, że Louis walczy tam o życie pożałujesz tego.- Jeszcze nigdy w życiu, mój głos nie był przepełniony taką nienawiścią jak w tej chwili.
- Radzę ci posłuchać rady Flack bo nie sądzę aby reszta była wytrzymalsza.- Powiedziała Eleanor i z wielką gracją i dostojnością odeszła w stronę wyjścia. Chciałam pójść za nią i po prostu.... No po prostu jej zajebać.
- Rosie? O co chodziło? Co Caroline miałaby mieć w spólnego z wypadkiem?- Harry doskoczył do mnie i zaczął zasypywać pytaniami.
- O nic. Muszę coś załatwić. Wrócę za godzinę. Jak coś to dzwońcie.- Odpowiedziałam i ruszyłam w stronę wyjścia nie zastanawiając się nad swoją decyzją.
***
- Jesteś pewna, że tego chcesz?- Brunet siedzący obok mnie zadał mi to samo pytanie, trzeci raz z rzędu. Spojrzałam na szary budynek szpitala i westchnęłam cicho.
- Tak będzie najlepiej. Zaraz wrócę.- Powiedziałam i od razu wyszłam z samochodu kierując się do wejścia. Ignorowałam blaski fleszy, pytania rzucane w moją stronę. Marzyłam tylko o jednym i musiałam to zdobyć.
Zaciskałam pięści i szłam przed siebie. Minęłam swoich przyjaciół nie odpowiadając na żadne, zadane przez nich pytanie.
Nie mogłam tego zrobić...
Musiałam być dzielna....
Otworzyłam drzwi, i weszłam do środka lekko uśmiechając się do Harry'ego, który siedział przy przyjacielu i trzymał go za rękę. Bardzo zdziwił mnie fakt iż Harry, znów płakał.
Taki niewinny....
Taki zraniony....
Usiadłam po drugiej stronie łóżka Louisa i chwyciłam jego drugą rękę.
- Policjanci coś mi dali.- Odezwał się Harry. Wyciągnął z kieszeni swojej kluzy czerwone pudełko i podał mi je.- Powinien należeć do ciebie.- Dodał nie odrywając wzroku od spokojnej twarzy Louisa. Na chwilę puściłam rękę chłopaka i z szybko bijącym serce otwarłam pudełeczko. Zobaczywszy zawartość wciągnęłam głęboko powietrze i spojrzałam na Harry'ego.
- Skąd pewność, że był dla mnie?- Zapytałam i znów spojrzałam na srebrny pierścionek, z niebieską łezką na środku. Był taki śliczny, delikatny....
- Pewnie stąd, że są na nim wygrawerowane wasze inicjały.- Odpowiedział mi, a ja obróciłam pierścionek w palcach. Na dole po wewnętrznej stronie były wygrawerowane dwie małe literki. L+R.
- Zostawisz nas na chwilę samych?- Zapytałam nie odrywając wzroku od literek. Harry posłusznie opuścił salę, a ja spojrzałam na Tomlinsona przez łzy, które zbierały mi się w oczach.
Odgarnęłam z jego czoła jeden niesforny kosmyk włosów, uśmiechając się przy tym lekko.
- Masz się obudzić wiesz? Dużo dla ciebie poświęciłam, więc jeżeli się nie obudzisz to tego pożałujesz, a uwierz mi wszystkim dziś grożę.- Pociągnęłam nosem i odpięłam naszyjnik, który chowałam pod bluzką.- Cały czas go noszę. Pamiętasz? Dałeś mi go, robiący tym samym nadzieję, że będziemy razem na zawsze.- Delikatnie dotknęłam literki L przyczepionej do srebrnego łańcuszka.- Dlaczego to wszystko się tak skomplikowało? Gdzie zrobiliśmy błąd? Właściwie.... Czy to teraz ważne? I tak wszystko skończone. Mimo wszystko dziękuję Lou. Dziękuję, że nauczyłeś mnie co to prawdziwa miłość i poświęcenie. Dziękuję, że obdarowałeś mnie tak silnym uczuciem. Dziękuję za wszystko.- Włożyłam na palec srebrny pierścionek.- Pamiętaj, że zawsze będę cię kochać Lulu.- Włożyłam do jego dłoni łańcuszek, który jeszcze przed chwilą wisiał na mojej szyi.
Pocałowałam go w czoło i otarłam mokre policzki. Czułam się tak jak w moim śnie. Ostatni raz patrzyłam na jego warz. Ostatni raz dotykałam jego ręki. Ostatni raz mogłam poczuć jego zapach.
Wszystko się kończy...
A czy coś zaczyna?
Możliwe.
Może właśnie w tej chwili mam szansę na nowe życie. Ale czy aby lepsze? Mogę mieć taką nadzieję. Mówi, się, że nadzieja matką głupich. Chyba.... Chyba coś w tym jest.
Położyłam dłoń na zimnej klamce i nacisnęłam ją przez co drzwi ustąpiły mi z cichym zgrzytem. Nim odcięłam sobie dostęp do łóżka Louisa posłałam mu ostatni uśmiech, którego nie mógł zobaczyć. Ale czy to teraz ważne? Chyba nie. Sama właściwie już nie wiem.
Rozejrzałam się po korytarzu i podeszłam do Kate, która siedziała na krześle wpatrzona w dal. Gdy mnie zobaczyła podniosła się z miejsca, i czekała. Czekała na mój ruch.
- Porozmawiaj z Niall'em. Kate nie rób tego samego błędu co ja, bo uwierz mi mówię to z własnego doświadczenia, będziesz żałować.- Przytuliłam ją do siebie.
- Rosie zostaniesz tutaj prawda?- Zapytała cicho, a ja odsunęłam się od niej i z całych sił starałam się zatrzymać łzy cisnące się do moich oczu.
- Na zawsze kochanie.- Odpowiedziałam jej i pocałowałam w policzek. Czułam, że już długo nie dam rady więc ze spuszczoną głową zaczęłam kierować się w stronę wyjścia.
- Stój!- Krzyknął Alex, ale ja nadal brnęłam przed siebie.
Brak wyboru....
Brak jakiejkolwiek deski ratunku....
Poczułam silne szarpnięcie i zostałam odwrócona przodem do napastnika. Alex mocno mnie przytulił, a ja objęłam go rękoma za szyję wtulając się w jego ramię. Tyle tracę....
- Byłeś najlepszy co mnie w życiu spotkało.- Wyszeptałam i odsunęłam się od niego. Nie patrząc na jego twarz po prostu zaczęłam biec do drzwi chcąc mieć to już za sobą.
Wsiadłam do samochodu i odetchnęłam. Spojrzałam na Matta siedzącego obok, który patrzył na mnie z wielką troską w oczach.
- Jedźmy.- Powiedziałam i odwróciłam głowę w stronę szyby.- Już nic mnie tutaj nie trzyma.- Wyszeptałam i dotknęłam pierścionka na moim palcu.
Ze szpitala wybiegł Harry wraz z Kate, która zaczęła coś krzyczeć. Zamknęłam oczy i starałam się zapomnieć.
Czy to możliwe?
Nie da się zapomnieć o miłości....
***
Nie wierzę.... Słowa, które dziś padły na szpitalnym korytarzu zostaną w mojej głowie na zawsze. Poczucie winy, wyrzuty sumienia jeszcze bardziej sparaliżowały moje ciało. 
To ja...
To ja zrobiłem...
Koniec. Czas to zakończyć.
-------------------------------------------------
Zapowiedź części: III
Kiedy wreszcie nadchodzi ten dzień, w którym czujesz, że już zapomniałaś, zamknęłaś za sobą pewien rozdział życiu i brniesz do przodu....
Budujesz wszystko na nowo.
Starasz się.
Uśmiechasz.
 Zaczynasz wierzyć, że rzeczywiście jest już co raz lepiej.
 Ale wystarczy tylko ułamek sekundy, słowo, spojrzenie, byś zrozumiała, że przez cały ten czas tylko oszukiwałaś siebie.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
No cześć! Przepraszam za rozdział taki trochę dziwny wyszedł.... Jakby go taka trochę psychiczna osoba pisała jak to ktoś powiedział. :D Oto zakończenie części, którą zaczęła pisać moja poprzedniczka. Dodałam od razu zapowiedź części III ponieważ nie wiem kiedy będę miała czas coś dodać. Wiecie wystawianie ocen, poprawki, czeka mnie jeszcze zabieg, potem biwak więc cały czerwiec zawalony ale będę się starała dodawać nowe rozdziały co tydzień tak jak teraz.
Chciałabym też was prosić o to abyście nie odpisywały na komentarze Kai ponieważ szkoda na to czasu, a ona i tak sobie z tego nic nie robi. Cóż nie walcz z idiotami, jest ich więcej. 
Oczywiście przepraszam za błędy. 

4 komentarze:

  1. Świetny ;)
    Może trochę psychiczny... chociaż można to też inaczej nazwać - ja bym powiedziała że oddaje w pełni uczucia osoby która to przeżywa i łatwiej wczuć się w sytuację ;)
    Nie mogę doczekać się next!

    OdpowiedzUsuń
  2. Ten rozdział jest po prostu... piękny ♥
    Prawie się popłakałam, rany, tak bardzo kocham Rosie i Louisa razem... W III części też będą razem, prawda? Też będą się kochać, ale udawać, że wcale nie, a potem lądować w szopie na miotły, prawda? Powiedz że tak będzie, nie chce tracić Rosie i Louisa... Tylko oni dają tyle emocji na raz, od frustracji, po prawdziwą miłość, łzy, ból, i znowu miłość... No dobrze, tyle z mojej strony, zrobisz jak będziesz chciała, i tak to pewnie będzie genialne :) Czekam na III część, trzymaj się, i pamiętaj, że jesteś wspaniała! ♥

    OdpowiedzUsuń
  3. Gdy go przeczytałam pierwszy raz to nie rozumiałam go, nie wiedziałam o co chodzi..
    Ale teraz już rozumiem chyba xd
    Ona odeszła bo Flack ?
    Jeszcze El ....
    Ehhh.... rozdział super ;)
    Czekam na nextaa xxx

    OdpowiedzUsuń
  4. TERAZ WCHODZĘ NA TEGO BLOGA BO DODAŁAŚ ZAPOWIEDŻ I Z CIEKAWOŚCI WESZŁAM NA TEN ROZDZIAŁ. I TAK SIĘ PYTAM.. JAKIM CUDEM DO CHOLERY JA NIE DODAŁAM DO NIEGO KOMENTARZA? LOL
    CHCĘ CI TYLKO POWIEDZIEĆ ŻE PISZESZ IDEALNIE! PODOBA MI SIE WSZYSTKO W TYM BLOGU!
    NIENAWIDZĘ TEJ ELŻUNI.. ZNALAZŁA SIĘ WIELKA MISS UNIVERSE.. NO BEZ PRZESADY..
    A ROSIE ZACHOWAŁA SIĘ TAK SGSAHDLASKLAJ *.*
    POJECHAŁA ;C
    NIE MA JEJ ;C
    BĘDĘ PŁAKAĆ WIESZ?
    TO BYŁOBY NA KONIEC MOJEGO KOMENTARZA BO JEST JUŻ PÓŹNO A JA JESZCZE SIĘ UCZYĆ MUSZĘ XDD
    ZASTANAWIA MNIE JESZCZE JEDNA RZECZ.. CZEMU JEST TAK MAŁO KOMENTARZY?
    LUDZIE KOMENTUJCIE NOOO!

    OdpowiedzUsuń